CASULO :  NIEUWE ALBUM VAN MÁRCIA
CASULO : NOVO ALBUM DE MÁRCIA

Begin volgende week ligt de tweede cd van Márcia in de winkels.

Het volledige album kan je hier al beluisteren: http://ipsilon.publico.pt/musica/critica.aspx?id=319668

In de bijhorende mening van criticus Gonçalo Frota kan ik mij vinden:

“Bij het beluisteren van Casulo laat zich onmiddellijk een eerste conclusie te trekken: laat alle hoop varen op een voortzetting of equivalent van ‘A Pele que Há em Mim’. Voor de zekerheid een tweede en derde beluistering en het wordt nog duidelijker dat Márcia onder geen beding het duet met JP Simões (en de virale effecten ervan) wilde herhalen. Meer dan dat: ze lijkt zelfs de zweem van pop, die er nog was op de cd Dá, te hebben opgegeven. De gecontroleerde uitbundigheid van het vorige album, versterkt door de productie van Walter Benjamin, wordt op Casulo een rode draad van soberheid doorheen het volledige album.

Deze geweldige en solide balans wordt nergens bedreigd. Nooit wordt de ruimte rond de stem van Marcia ingevuld door de verleiding om te ‘vullen’ om te verbergen - wat gebeurt is precies het tegenovergestelde, van elk instrument wordt de rechtvaardiging van de absolute noodzaak van aanwezigheid vereist. Vandaar dat het geïsoleerde onregelmatige slagwerk in ‘Decanto’, de plotselinge verschijning van een Samuel Úria in de crescendo finale van ‘Menina’, een duidelijke toepassing van refreinen met pop in de goede zin in ‘Deixa-me Ir’ of de notoire aanwezigheid van rumoerige elektrische gitaar op ‘Hora Incerta’ perfect in hun context passen, zachtjes verwerkt in een reeks songs (van een uitzonderlijke melodische charme) met een overtuiging die alleen mogelijk is bij iemand die afziet van elke vorm van aanstellerij.

Overigens elke mogelijke aanwezige universele parallel vertoont dezelfde onverschilligheid voor wanhopige roep om aandacht: de dynamiek van ‘Decanto’ zou die van Bon Iver kunnen zijn, het zou niet verbazen als Úria zo zou zingen op een plaat van Sergio Godinho, ‘Deixa-me Ir’ zou niet misstaan als compositie voor Aimee Mann, de elektrische gitaren zouden het goed doen op het album dat Diva maakte met Adolfo Luxúria Canibal.

Casulo klinkt als de mooiste der anticlimaxen. Niet omwille van  een teleurstelling, maar omdat de muziek van Márcia heruitgevonden wordt zoals we nooit hadden verwacht. Ze geeft niet toe aan verwachtingen, heeft er ook geen schrik van, gaat er niet tegen in, zet ze gewoon aan de kant en ontneemt ze alle macht door ze te negeren.”

Het nieuwe album wordt voorgesteld in Lissabon in Cinema São Jorge op 14 mei om 21 uur.

(Zie ook item dd 3/3/2011).

(bron/fonte :  youtube.com/watch?v=pgZOwb40wUE) 

O segundo CD de Márcia chega às lojas na semana que vem.

Já pode ouvir o álbum inteiro aqui: 

http://ipsilon.publico.pt/musica/critica.aspx?id=319668

Concordo com a opinião do crítico Gonçalo Frota:

“Há uma primeira conclusão a tirar assim que se acaba de ouvir Casulo: quem por aqui se aventurar pode deixar à porta qualquer esperança de dar de caras com uma continuação ou um equivalente de ‘A Pele que Há em Mim’. Ouve-se uma segunda e uma terceira vez para ter a certeza e torna-se ainda mais evidente que, nem por sombras, Márcia tentou repetir o dueto (e os efeitos da partilha viral) com JP Simões. Mais do que isso: parece até ter limpado o rasto pop que existia em Dá. Aquilo que havia de controlada exuberância no disco anterior, potenciada pela produção de Walter Benjamin, transforma-se em Casulo num fio inquebrantável de sobriedade que perpassa todo o disco.

Esse espantoso e sólido equilíbrio nunca se vê posto em perigo. Nunca o espaço em redor da voz de Márcia é ocupado pela tentação de ‘encher’ para esconder - o que acontece é precisamente o contrário, pedese a cada instrumento que justifique a absoluta necessidade da sua presença. Daí que a bateria solitariamente desgovernada de ‘Decanto’, a súbita entrada em cena de um Samuel Úria no final em crescendo de ‘Menina’, a assunção mais clara da existência de refrães de acordo com o bom senso pop de ‘Deixa-me Ir’ ou o visto temporário para a visita de guitarra eléctricas agitadas em ‘Hora Incerta’ não deixem de aparecer perfeitamente contextualizados, pousado suavemente sobre um conjunto de canções (de um charme melódico invulgar) com a confiança que só é possível a quem prescinde de qualquer espalhafato.

Aliás, tudo o que de aqui se possa extrair de universos paralelos mantém esse desinteresse por chamadas de atenção desesperadas: a dinâmica de ‘Decanto’ poderia vir dos Bon Iver, Úria não espantaria a cantar assim num disco de Sérgio Godinho, ‘Deixa-me Ir’ convenceria como composição para Aimee Mann, as guitarras eléctricas cairiam bem no álbum dos Diva partilhado com Adolfo Luxúria Canibal.

Casulo soa ao mais belo dos anticlímaxes. Não por decepção, mas porque reconfigura a música de Márcia como não esperávamos que acontecesse. Não cede às expectativas, não treme na sua presença, não as hostiliza; apenas lhes passa ao lado, ignorando-as e não lhes dando qualquer poder.”

O novo disco será apresentado em Lisboa no Cinema São Jorge a 14 de maio às 21 horas.

(Vejam tmbém o item do 3/3/2011)